Muay Thai, Alicia Chamorro García

Somos Nicoll e Martín e imos entrevistar a Alicia, a nosa campioa do mundo:

1.- Cóntanos quen es ti?

Eu son Alicia Chamorro, unha rapazada de 16 anos da Coruña, que estuda primeiro de bacharelato no IES Monte das Moas.

2.- En que consiste o teu deporte? 

Adestro Muay Thai,. un deporte de contacto tailandés, boxeo tailandés, que consiste no combate de dous puxilistas nun ring. O que máis identifica este deporte é a diversidade de golpes que podes empregar para gañar: cóbados, xeonllos, patadas e puños, adeamis dun ritual chamado “As 4 esquinas” e outro chamado “Wai Kru” que é unha mostra de respecto ante o contrincante e o teu adestrador ou a túa adestradora.

3,- Pertences a algún club?

Formo parte do Club Iago Barros Fight Club, da Federación Galega de Kick boxing e Muay Thai e de dúas seleccións de diferentes ligas españolas de Muay Thai (WBC e ISKA).

4.- Cando comezaches a practicar o muay thai? Onde adestras?

Hai uns anos cambioume a vida por completo cando os meus pais decidiron apuntarme a un deporte de contacto para “aprender a defenderme”. Levo desde os 10 anos practicando este deporte, aínda que cando comecei a adestrar seriamente foi hai tres anos.

Adestro no Club Iago Barros.

5.- Como te preparas para a competición? 

Con moito esforzo. Dous adestramentos ao día, dietas e pouca vida social, que pode que sexa o máis complicado na miña idade.

6.- Como foi o proceso para ser campioa do mundo?

Catro veces campioa Mundial, foi todo un soño. Eu algo tiña claro, ía ser a mellor na miña categoría, e sabía que iso tiña moito traballo e esforzo detrás. Foi duro, tiven que compaxinar os estudos cos adestramentos, e ás veces o cansazo podía comigo, pero ao final todos os sacrificios teñen a súa recompensa. Pasei rondas e planteime na final contra Holanda, onde volvín saír vitoriosa pola vía do KO no segundo asalto. Sentíame nun soño, bicampioa mundial en dous meses e en dúas categorías diferentes. Aí, é onde me dei conta de que todos os adestramentos e sacrificios de tantos meses tiveran a súa recompensa. 

Foron meses moi difíciles, pero en xullo de 2024 volvín proclamarme campioa do Mundo ISKA. Despois de pasar todo o verán adestrando, en vez de ir á praia a diario e pasalo ben como a rapazada da miña idade, eu só ía ocasionalmente, xa que tiña un obxectvo en mente e non ía deixalo escapar. Subín de categoría a menos de 18 anos, onde era a máis pequena e volvín a proclamarme campioa Mundial WBC contra a campioa francesa número dous do ránking mundial nesa categoría. Acórdome perfectamente dos nervios, da presión e da responsabilidade que tiña encima, ía loitar contra unha top do ránking mundial, podía saír perdedora, pero acabei o combate como a gañadora.

7.- Por que escolliches o muay thai?

Do que máis me namorei deste deporte é do respecto e unión que hai nel. Ademais da disciplina e do sacrificio que tes que ter para poder conseguir logros.

8.- Como vas equipada para competir? Levas protección?

Levariamos luvas máis grandes, tibiais, cobadeiras, casco, protección bucal e íntima. Se es menor de 16 anos levarías tamén un peto. Na miña carreira deportiva sitúome en afeccionada, en menos de 18 anos e na categoría 48,9 quilogramos. Pola contra, fóra de España debutei en profesional, concretamente en Tailandia.

 9.- Cambiouche a vida o muay thai? Por que?

Desde que practico Muay Thai conseguín todos os meus logros, a miña vida cambioume por completo, teño que adestrar todos os días da semana e levar unha dieta equilibrada. Ademais, este deporte ensinoume o que verdadeiramente é ter unha segunda familia onde podes recorrer se necesitas axuda ou consellos e onde te sentes cómoda e querida.

10.- Que consellos lle darías a alguén que quere comezar neste deporte?

A calquera persoa que quere comezar a adestrar este deporte animaríaa, xa que aínda que parece agresivo a simple vista, é todo o contrario, ensínache compañeirismo, disciplina e respecto.

11.- Que beneficios ten?

Tamén é unha maneira de manter un estilo de vida saudable e activo. Son moitas as persoas que comezan neste deporte por iso, aínda que moitas outras, sobre todo rapazas, comezan a practicar este deporte como defensa persoal.

11.- Moitas grazas, Alicia, por atendernos e responder as nosas preguntas. Sorte e sigue colleitando triunfos.

Grazas a vós polo interese amosado. Vémonos!

 

 

Atletismo, Icía Ares Betanzos (marchadora)

Bo día, somos Naiara e Nadir e imos entrevistar a Icía, unha atleta con moita "marcha".

1.- Cóntanos quen es ti?

Eu son Icía Ares Betanzos, teño dezasete anos, estudo primeiro de bacharelato neste instituto e levo facendo deporte toda a miña vida.

2.- En que consiste o teu deporte? Pertences a algún club?

O meu deporte é o atletismo, un deporte individual onde compites en diferentes disciplinas como velocidade, resistencia, saltos, etc. En concreto a miña especializade é a marcha.

Eu pertenzo ao club Ourense Atletismo, o cal me fichou hai dúas tempadas.

3.- Cando comezaches a practicar o atletismo? Onde adestras?

Comecei a practicar o atletismo cando tiña 7 anos, aínda que xa dende máis pequena competía nas carreiras populares da cidade. Decidinme a practicar seriamente a marcha hai apenas dous ou tres anos, xa que antes practicaba outras disciplinas.

Adestro en Ordes e en Bertamiráns, xa que é alí é onde se atopan a miña adestradora e os meus compañeiros.

4.- Por que escolliches a marcha? Que diferenza hai entre marchar e correr?

Decidinme pola marcha xa que, despois de probar case todas as disciplinas, era a que mellor se me daba e na que nun futuro podería destacar moito máis. A marcha e correr non teñen nada que ver, á parte da velocidade e da forma de facela, o máis importante da marcha é a técnica, xa que se se realiza incorrectamente podes ser descualificada da competición. Na marcha por cada zancada, a perna debe atoparse completamente estirada o co pé entrando de calcaño; o pé de atrás non pode estar levantado antes de dar a seguinte zancada.

5.- Practicas algún outro deporte?

Si, tamén practico baloncesto dende hai 13 anos.

6.- Como te preparas para a competición? Segues algunha rutina...

Antes dunha competición importante sempre tento estar moi concentrada, quentar e mobilizarme ben para prever molestias ou lesións; aínda así eu teño máis que rutina, manías, como ter un calcetín de distinta cor, cear a noite de antes ou almorzar o día da competición comidas específicas, ter un dorsal de número impar... Todo isto dáme sorte.

7.- Que obxectivos tes para o futuro?

A curto prazo, nesta tempada busco lograr podio no campionato de España de aire libre en Castellón e tamén acadar a clasificación para ir ao campionato iberoamericano con selección española que se celebrará en Paraguay.

8.- Que consellos lle darías a alguén que quere comezar no atletismo? Recoméndalo?

Que goce moito, que faga moitos amigos nos adestramentos e nas competicións e que probe todas as disciplinas. É un deporte para divertirse e a pesar de ser individual séntese coma un deporte de equipo grazas a todas as amizades que fas. Recoméndoo moito.

9.- Que beneficios ten facer marcha?

Coma todos os deportes, ten beneficio físico para a nosa saúde. Ademais fomenta a resistencia tanto física como mental, xa que o atletismo é un deporte onde a cabeza e o máis importante.

10.- Grazas, Icía, por nos atender e responder as preguntas.

Moitas grazas a vós e espero que as miñas respostas axuden a que se interesen polo atletismo.

Dragon Boat, Noa Varela Guzmán

Somos Leo e Brithany e imos entrevistar a Noa Varela Guzmán que practica Dragon Boat.

1.- Cóntanos quen es ti.

Eu son Noa, teño 16 anos, estudo primeiro de bacharelato de ciencias e practico Dragon Boat como temoneira e monitora auxiliar.

2.- En que consiste o Dragon Boat?

O Dragon Boat é unha modalidade de piragüismo de orixe chinesa, trátase dunha modalidade de padeo unilateral, é dicir, só podes padexar por unha banda e outra compañeira encárgase do lado non ocupado. Os barcos poden ser ou de 12 ou de 22 persoas e están decorados cunha cabeza e cola de dragón; tamén conteñen: asentos para as padeeiras, un asento para a tambor, un tambor e un temón. As embarcacións están compostas por 10 ou 20 padeeiras (dependendo do barco ); unha tambor que se ocupa de marcar o ritmo; e unha temoneira que se encarga da dirección que toma o barco.

3.- Como xorde a idea de practicalo aquí na Coruña?

Neste caso o equipo do que formo parte é un grupo BCS, que son as siglas en inglés de Sobreviventes de Cancro de Mama. Hai un doutor aquí que tras varias viaxes soubo deste deporte e dos seus beneficios para as secuelas desta enfermidade, entón decidiu falar con outra doutora e conseguiron un barco e tiveron a idea de crear esta asociación cultural e deportiva sen ánimo de lucro para axudar a mellorar a calidade de vida de varias mulleres.

4.- Quen o pode practicar e onde?

Como xa dixen anteriormente o meu equipo é específico para BCS e nós adestramos na Mariña da Coruña, que está situada á beira da torre de control marítimo.

5.- Como empezaches ti a practicalo?

Eu empecei co fin de axudalas, explícome, este deporte é beneficioso para elas só no posto de padeeiras,como tambores ou temoneiras non gañan nada e por tanto decidiron buscar outra xente que poñer neses postos. Estes dous postos é mellor que sexan desempeñados por nenas debido a que pesan menos e son o que dicimos peso morto; as padeeiras padexan o seu propio peso, o do barco e o do tambor e temoneira, se estes dous son adultos é máis probable que pesen máis e sexa máis peso para mover. Entón pensaron en meter as fillas das distintas padeeiras. A miña nai explicoume a situación e díxome se me animaba e despois dunha pequena charla convenceume, empecei como tambor e co tempo fóronse unindo máis nenas e eu pasei a ser temoneira e auxiliar de monitora. Actualmente somos 6 nenas e 1 neno. 3 tambores: Aldara,Sabela e Sofía; 1 mozo que está adestrando para ser temoneiro: Carlos; 2 temoneiras: Clara e mais eu. Aínda que tamén temos o noso adestrador, Rodrigo, que pode ocupar calquera posto no barco á perfección.

6.- Canto tempo levas e participaches nalgunha competición xa?

A verdade non me acordo exactamente cando empecei pero levo máis ou menos 1 ano. E si, xa participamos en varias competicións, tanto a nivel galego como español, temos 1 ouro e 1 prata galegas e 1 prata española. Isto desde que eu estou no equipo pero teñen 1 bronce galego anterior á miña chegada. Temos algunha medalla máis pero son ou de festivais ou de copas e estes son considerados " non tan importantes", isto debido a que non contan para as subvencións, bolsas,etc.

7.- En que pensaches na túa primeira competición, como te  sentiches?

A miña primeira competición foi unha Copa e daquela eu era tambor. Sendo honesta estaba un tanto nerviosa, non levaba moito no equipo e tiña medo de non ser capaz de marcar o ritmo correctamente e estragar a competición. Aínda que á vez sabía que se iso pasaba elas, non ían culparme no máis mínimo. Ao final pasámolo ben pero hai que admitir que foi un pouco desastre, o tambor non soaba apenas debido a que se mollou e nunha das regatas saímonos da nosa estaxe (nas regatas hai varias "estaxes" que son unha zona marcada con boias da cal non se pode saír, se non o barco queda descualificado). A pesar deses inconvenientes pasámolo xenial e é un recordo que sempre terei na miña mente, aínda me acordo que era uns 200 metros (as competicións poden ser de 200, 500 ou 2.000 metros) ).

8.- Como organizades as viaxes ás competicións?

A organización das viaxes é algo que depende bastante da competición. Se é preto de aquí e é só de pasar un día, adoitamos alugar un bus e ir todas xuntas; en cambio, se a competición é lonxe e son varios días adoitamos usar os coches indo catro en cada un. Por exemplo, nuns días vai ser o campionato español de 2.000 metros en Sevilla e imos ir en coches. Logo en canto á hospedaxe e comida, para as que son só un día ou levamos a nosa propia comida ou reservamos nalgún restaurante próximo, dependendo da situación. Se é de varios días a xunta directiva e algunhas padeeiras que se ofreceron voluntarias buscan onde podemos comer e durmir e encárganse de reservar, tamén reservan o bus para as viaxes curtas.

9.- Que obxectivos tes ti e a asociación para ou futuro?

Ao meu parecer os obxectivos da asociación tanto como os meus son bastante similares. Obviamente o primeiro é a melloría do grupo de padeeiras, todas queremos o ben común e que poidan sacar o mellor deste deporte e equipo tanto física como mentalmente. Logo para as nenas e neno que axudamos pois o bo das medallas gañadas é que nos permiten acceder a bolsas deportivas que poden axudarnos moito e por tanto queremos o mellor. E as nosas incribles padeeiras e adestrador tamén queren gañalas para nós. Tamén buscamos visibilidade para a xente con cancro de mama. Hai moi pouco estudo sobre o tema e moita xente cre que despois de todo o proceso que pasan simplemente non poden cambiar os males que quedan, pero é falso. Esas secuelas poden eliminarse ou reducirse con axuda e con deporte controlado e por iso tentamos carteis e as nosas redes sociais para que a xente se dea conta do que son capaces e que se alguén está a pasar ou pasou un cancro de mama, saiba que ten aquí un grupo que estará moi feliz de recibila. Un obxectivo un tanto máis próximo é a competición que haberá en agosto en China, para esta tes que ser seleccionado individualmente e obviamente gustaríanos poder asistir a algunha de nós, e cantas máis podamos mellor. E, por último, por supostísimo, continuar sempre xuntas apoiándonos.

10.- Recomendas este deporte? E se eu quero comezar, como fago?

Sen ningunha dúbida eu recoméndolle á xente este deporte. Non só é moi bo fisicamente, tamén che permite desconectar un tanto e iso axuda moito, ademais como persoa que adora o mar podo dicir que estar así na auga ás veces cando chove, outras cando vai sol, outras á tardiña... é precioso e sénteste de conto. Honestamente é incrible, hai días que estou amargada e non me apetece ir adestrar pero unha vez estou aí é como desconectar do estrés e entre o deporte e o equipo tan bonito que teño, acabo saíndo cun sorriso. Non é só o deporte é tamén a xente que forma parte deste, e eu estou moi agradecida a todo o meu equipo e a moita outra xente que coñecín grazas a este deporte. É como ter outra familia que te apoia, te quere e demóstracho. Se alguén ten interese en coñecer ao noso equipo, Bolboretas, para formar el, hai varias maneiras. Temos un número de contacto, 643 461 017, un correo, bolboretascoruna@gmail.com; e tamén contamos cunha páxina web, www.bolboretas.es. En caso de non querer formar parte pero si apoiar, tamén temos redes sociais que calquera pode visitar e ver un pouco máis o que facemos e como somos, bolboretas.es.

11.- Moitas grazas, Noa, por atendernos e responder as nosas preguntas. E moita sorte para as Bolboretas, sodes un exempo de vida.

Grazas a vós, Leo e Brithany, pola entrevista. Espero que vos gustase!

Fálame da emigración

Os pasados 4 e 11 de abril tivemos un encontro coa colaboración da Fundación Obra Social Abanca e o Centro de día Frama. Remedios, Francisco e Pancho contáronnos as súas historias da emigración e ao mesmo tempo a rapazada contou as súas historias familiares en torno á emigración. Foi un encontro marabilloso. Grazas!!!!

Aquí tedes un petisco: 

 

Estas foron as dinámicas seguidas: 

Dinámica do 1º encontro:

• Proxección breve 10" de fragmentos do documental "América o el Shangai", para introducir e entrar en materia.
• Presentación dos maiores participantes, e exposición das súas historias de vida: Francisco, que emigrou a Noruega e despois a Inglaterra, moi involucrado co Centro Galego de Londres, Remedios, dunha familia de 14 irmáns que emigrou a Venezuela embarcada ela soa con apenas 16 anos, e Pancho que emigrou a Arxentina.
• Diálogo e debate, incorporando a participación do alumnado, abrindo unha quenda de preguntas.
• Proposta de traballo escolar ao alumnado para que investiguen acerca da súa propia historia familiar, explorando os seus vencellos coa emigración.

Dinámica do 2º encontro:

O alumnado expón os resultados do seu traballo escolar e as súas historias da emigración. No caso de alumnado migrante, expoñen as súas propias historias de vida, fotografías, documentación, etc... 

Traballo conxunto entre alumnado e persoas maiores por grupos, nos que debaten sobre os seguintes temas e despois facemos unha posta en común

• Motivacións para emigrar: que motivacións identificaron nos relatos dos maiores e nas historias persoais do alumnado. 
• Principais dificultades que deben afrontar as persoas que emigran. Beneficios da emigración para as persoas que emigran, aspectos positivos. 
• Comparar a emigración galega coa inmigración a Galicia ou a outras partes do mundo, especialmente se hai alumnado inmigrante na aula: aspectos comúns e diferenzas. 
• Causas dos fenómenos migratorios: por que Galicia emigrou con tanta intensidade? Impacto da emigración no país receptor e no país emisor da emigración